Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

τρίτη μέρα

    




       Αυτή τη φορά ξεκίνησα πριν τις 10 το πρωι από το εκκλησακι του Προφήτη Ηλία. Το δάσος ήταν γεμάτο  πράσινες λάμψεις . Προσπάθησα να τις αιχμαλωτίσω .











Πέρασα στην απέναντι όχθη πατώντας πάνω στις πέτρες και πήρα το μονοπάτι που ανηφόριζε .


Κάποιος χάραξε πριν από χρόνια τα αρχικά του ; τον έρωτά του; στον κορμό του ευκάλυπτου .Τα αγνώριστα πια σήματα μοιάζουν μαγικά ξόρκια .
    


Το μονοπάτι συνεχίζει σε απότομη πλαγιά , ψηλά πάνω απ το νερό - ξαφνικά ένα μικρό ξέφωτο με κίτρινα μελίσσια - σημάδια κατοίκησης ,λίγο πιο πέρα τσακισμένα καλάμια , κάποια απομεινάρια , μια πρόχειρη περίφραξη  με πέρασμα που οδηγεί στην αυλίτσα ενός παλιού ,άσπρου σπιτιού . Λέω να προχωρήσω τελικά οπισθοχωρώ και αναγκαστικά σκαρφαλώνω μέχρι την οδό Δάσους . Συναντώ εκεί την κυρίως είσοδο του ίδιου σπιτιού .Ένας μαύρος σκύλος με κοιτάζει ερωτηματικά .Για δες !



Συνεχίζω στο δρόμο .Οι πολυκατοικίες της απέναντι όχθης μοιάζει να τεντώνουν το λαιμό τους πάνω από τα δέντρα - ποιά θα δει καλύτερα και περισσότερο τη Ρεματιά .


Φτάνοντας στην οδό Δαφνίδος ξαναπιάνω το μονοπάτι - προς τα πίσω αυτή τηφορά .Το πείσμα ,πείσμα .Θέλω να δω καλύτερα την κρυψώνα του άσπρου σπιτιού. Το πισογύρισμα άξιζε τον κόπο.







Φτάνω ξανά στη σκιερή απότομη πλαγιά .Η κοίτη κρύβεται πίσω από πυκνό δάσος καλαμιές.Πάλι τα ανθρώπινα σημάδια , κρυφοκοιτάζω τις εγκαταστάσεις του άσπρου σπιτιού πίσω από τον καλαμένιο φράχτη . Όχι χωρίς τον φόβο ότι κάποιος θα με δει .Μιλώντας για φόβο συνειδητοποιώ ότι σχεδόν πάντα ,στις περιπλανήσεις μου, συνδέεται με την ανθρώπινη παρουσία.Τα δέντρα, τις πέτρες, το νερό δεν τα φοβάσαι .Προσέχεις να μην πέσεις στις κατηφόρες,φροντίζεις να μη χάσεις το μονοπάτι ,φυλάγεσαι.Τόσο.


                     Κατηφορίζω προς την κοίτη .Πιάνομαι απ΄τις καλαμιές  για να μη γλιστρίσω .


                               Κοιτάζω αριστερά το νερό που κυλάει προς τον Προφήτη Ηλία .


                                                   Δεξιά προς την οδό Δαφνίδος .

Επιχειρώ να περάσω απέναντι , και να ανέβω την κοίτη προς τα πάνω έτσι ώστε να μη χρειαστεί να ξαναπεράσω από το σπίτι. Οι νησίδες εδάφους αποδεικνύονται απατηλές και τα παπούτσια μου βουλιάζουν στο νερό .Άλλωστε και στην απέναντι όχθη κάποιος έχει φτιάξει το δικό του περιφραγμένο μποστάνι.Επιστρέφω βιαστικά από το ίδιο μονοπάτι.


Φτάνω στην κατηφόρα της Δαφνίδος και περιμένω λίγο μέχρι να μπορέσω να διασχίσω το δρόμο.Απέναντι η Ρεματιά πλαταίνει, το μονοπάτι συνεχίζει φαρδύ, μακρυά από τις όχθες.Φτάνουν για την ώρα οι συγκινήσεις , δεν θα πλησιάσω .






 Δεξιά ,ψηλά στην πλαγιά ένα σπίτι από αυτά στα οποία θα ήθελα να μένω .Δίπλα του ένα πελώριο πεύκο .Πόσα χρόνια να στέκει εκεί;


                 Χαλαρωμένη  στρέφω τη φωτογραφική μηχανή προς το κοκκινόχωμα του μονοπατιού.





1 σχόλιο:

  1. Δάφνη μου με συγκίνησες με την περιγραφή και τις φωτογραφίες σου. Ποιός να το πιστέψει πως αυτό το τοπιο βρίσκεται δυο βήματα από το κέντρο της πόλης. Πόσοι μπορούν να το απολαύσουν, μη έχοντας τη δική σου τόλμη, τη δική σου αντοχή και ούτε ένα βατό μονοπάτι. Ποιος φταίει γι αυτό; Ποιός αγωνίζεται γι αυτό; Τον Σεπτέμβριο ετοιμάζεται ένας κατ' ευφημισμό "αγώνας Ρεματιάς" Από πού θα περάσει και τι θα μας/τους προσφάρει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή