Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

δέυτερη μέρα

Στο γυρισμό από μια ιατρική εξέταση πήρα την Χαλανδρίου -Αμαρουσίου με σκοπό να κάνω ένα γρήγορο πέρασμα από τα χθεσινά μέρη , ώστε να σημειώσω σωστά τη διαδρομή πάνω στον χάρτη . Παλιές πέτρινες μάντρες ,αριστερά και δεξιά ,με τις κορυφές των δέντρων να υπόσχονται τοπία μυστικά άλλων καιρών. Πάρκαρα απέναντι από τον Μαρινόπουλο ,γωνία Αθανασίου Διάκου. Βρήκα τα χτεσινά βήματά μου και τα σημείωσα εδώ.


Είναι παράξενο πώς χτες το βράδυ δυσκολεύτηκα να βρω τη διαδρομή στον χάρτη.Είχα κατά κάποιον τρόπο χαθεί  μέσα στις εικόνες της Ρεματιάς. Προσπαθώντας να την ακολουθήσω, ξεκινώντας χαμηλά από την οδό Αιγαίου με τους γιγάντιους ευκάλυπτους , ανέβαινα και κατέβαινα στην κοίτη της , την κρυφοκοίταζα πίσω από φράχτες και περιβόλια , πήρα τους δρόμους που θα με οδηγούσαν στο επόμενο προσβάσιμο σημείο της.Οι εντυπώσεις διεύρυναν τον χώρο και τον χρόνο - μαγεύτηκα.


Πρέπει να βρώ το όνομα - αν έχει - αυτής της αντιδιαβρωτικής και αντιπλυμμηρικής κατασκευής με τις πέτρινες απότομες βαθμίδες που συγκρατούνται από χοντρό κοτετσόσυρμα . Σφίγγω το χέρι του πρώτου που τις έφτιαξε και αυτών που αποφάσισαν να τις χρησιμοποιήσουν στη Ρεματιά. Πραγματικά .Τόσο όμορφες μου φαίνονται.



Ξαναπέρασα από το  τέρμα της οδού Λιβαδειάς εκεί που αριστερά υψώνεται ένα εφιαλτικό παρακμασμένο κτίριο ."Οίκος Ευγηρίας " διαβάζω και από τα παράθυρα διακρίνω ένα ανακάτεμα από σεντόνια και γερασμένα μέλη των ενοίκων.Όλα μοιάζουν στο όριο της εγκατάλειψης.


Εκεί αρχίζει και το υπέροχο πλάτωμα της Ρεματιάς ,κάτω από τον λόφο του Προφήτη Ηλία.Εκεί και η όμορφη σιδερένια γέφυρα που είναι πάνω στην προέκταση της οδού Αθ.Διάκου .Αν κάποτε θελήσω να ζωγραφίσω σαν τον Σεζάν εδώ θα έρθω. Σκαρφαλώνω και φωτογραφίζω το αγαπημένο κοκκινόχωμα .


Φτάνω στην εκκλησία όπου τελείται Λειτουργία .Πολύς κόσμος ακούει κατανυκτικά τη γενεαλογία του Ιώβ κάτω από τη μικρή νωπογραφία με το ζωηρό πρόσωπο του Αγίου .Θα ξανάρθω .Μια τελευταία ματιά στο δάσος της Ρεματιάς : τα πεύκα ! η φλούδα τους γκριζόμαυρη στα εκτεθημένα σημεία , κόκκινη ,ολόιδια με το χώμα τους στα προφυλαγμένα ,πιο τρυφερά μέρη της .



Αυτήν τη φορά κατεβαίνω την οδό Προφήτη Ηλία ,φωτογραφίζω τις Πασχαλιές μιας λευκής μονοκατοικίας ( δεκαετία του50;) και σταματώ στο σπίτι της επόμενης γωνίας το νούμερο 9. Ο δρόμος βγάζει στη Βάρναλη και σημειώνω στον χάρτη το φούρνο της γωνίας.







3 σχόλια:

  1. Δάφνη, ετούτο μου αρέσει πάρα πάρα πολύ. φιλιά πολλά και καλό Πάσχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ ! πόσο χαίρομαι που παρακολουθείς τις περιπλανήσεις μου Μάνυα ! Σε φιλώ κι εγώ Καλό Πάσχα και τα λέμε σε μια βδομάδα - φέρνω και τη φίλη μου τη Μαρία μ ένα μωρό στην κοιλιά :)!

      Διαγραφή