τρίτη μέρα

    

       Αυτή τη φορά ξεκίνησα πριν τις 10 το πρωι από το εκκλησακι του Προφήτη Ηλία. Το δάσος ήταν γεμάτο  πράσινες λάμψεις . Προσπάθησα να τις αιχμαλωτίσω .

Πέρασα στην απέναντι όχθη πατώντας πάνω στις πέτρες και πήρα το μονοπάτι που ανηφόριζε .

Κάποιος χάραξε πριν από χρόνια τα αρχικά του ; τον έρωτά του; στον κορμό του ευκάλυπτου .Τα αγνώριστα πια σήματα μοιάζουν μαγικά ξόρκια .
    

Το μονοπάτι συνεχίζει σε απότομη πλαγιά , ψηλά πάνω απ το νερό - ξαφνικά ένα μικρό ξέφωτο με κίτρινα μελίσσια - σημάδια κατοίκησης ,λίγο πιο πέρα τσακισμένα καλάμια , κάποια απομεινάρια , μια πρόχειρη περίφραξη  με πέρασμα που οδηγεί στην αυλίτσα ενός παλιού ,άσπρου σπιτιού . Λέω να προχωρήσω τελικά οπισθοχωρώ και αναγκαστικά σκαρφαλώνω μέχρι την οδό Δάσους . Συναντώ εκεί την κυρίως είσοδο του ίδιου σπιτιού .Ένας μαύρος σκύλος με κοιτάζει ερωτηματικά .Για δες !

Συνεχίζω στο δρόμο .Οι πολυκατοικίες της απέναντι όχθης μοιάζει να τεντώνουν το λαιμό τους πάνω από τα δέντρα - ποιά θα δει καλύτερα και περισσότερο τη Ρεματιά .

Φτάνοντας στην οδό Δαφνίδος ξαναπιάνω το μονοπάτι - προς τα πίσω αυτή τηφορά .Το πείσμα ,πείσμα .Θέλω να δω καλύτερα την κρυψώνα του άσπρου σπιτιού. Το πισογύρισμα άξιζε τον κόπο.

Φτάνω ξανά στη σκιερή απότομη πλαγιά .Η κοίτη κρύβεται πίσω από πυκνό δάσος καλαμιές.Πάλι τα ανθρώπινα σημάδια , κρυφοκοιτάζω τις εγκαταστάσεις του άσπρου σπιτιού πίσω από τον καλαμένιο φράχτη . Όχι χωρίς τον φόβο ότι κάποιος θα με δει .Μιλώντας για φόβο συνειδητοποιώ ότι σχεδόν πάντα ,στις περιπλανήσεις μου, συνδέεται με την ανθρώπινη παρουσία.Τα δέντρα, τις πέτρες, το νερό δεν τα φοβάσαι .Προσέχεις να μην πέσεις στις κατηφόρες,φροντίζεις να μη χάσεις το μονοπάτι ,φυλάγεσαι.Τόσο.

                     Κατηφορίζω προς την κοίτη .Πιάνομαι απ΄τις καλαμιές  για να μη γλιστρίσω .

                               Κοιτάζω αριστερά το νερό που κυλάει προς τον Προφήτη Ηλία .

 

                                                   Δεξιά προς την οδό Δαφνίδος .

Επιχειρώ να περάσω απέναντι , και να ανέβω την κοίτη προς τα πάνω έτσι ώστε να μη χρειαστεί να ξαναπεράσω από το σπίτι. Οι νησίδες εδάφους αποδεικνύονται απατηλές και τα παπούτσια μου βουλιάζουν στο νερό .Άλλωστε και στην απέναντι όχθη κάποιος έχει φτιάξει το δικό του περιφραγμένο μποστάνι.Επιστρέφω βιαστικά από το ίδιο μονοπάτι.

Φτάνω στην κατηφόρα της Δαφνίδος και περιμένω λίγο μέχρι να μπορέσω να διασχίσω το δρόμο.Απέναντι η Ρεματιά πλαταίνει, το μονοπάτι συνεχίζει φαρδύ, μακρυά από τις όχθες.Φτάνουν για την ώρα οι συγκινήσεις , δεν θα πλησιάσω .

 Δεξιά ,ψηλά στην πλαγιά ένα σπίτι από αυτά στα οποία θα ήθελα να μένω .Δίπλα του ένα πελώριο πεύκο .Πόσα χρόνια να στέκει εκεί;

                 Χαλαρωμένη  στρέφω τη φωτογραφική μηχανή προς το κοκκινόχωμα του μονοπατιού.

η γειτονιά της Αγίας Βαρβάρας - το σπίτι

                                                                           1910

                                                                     
                                                                        1950

Το κοκκινόχωμα της περιοχής μας

 από το πρωί προσπαθώ να βρω λέξεις για το χώμα - να πώ κάτι - αλλά φαίνεται ότι το αγαπώ με τέτοιον τρόπο  που το έργο με ξεπερνάει ... μία φωτογραφία  για σήμερακι αργότερα βλέπουμε.

                   

δέυτερη μέρα

Στο γυρισμό από μια ιατρική εξέταση πήρα την Χαλανδρίου -Αμαρουσίου με σκοπό να κάνω ένα γρήγορο πέρασμα από τα χθεσινά μέρη , ώστε να σημειώσω σωστά τη διαδρομή πάνω στον χάρτη . Παλιές πέτρινες μάντρες ,αριστερά και δεξιά ,με τις κορυφές των δέντρων να υπόσχονται τοπία μυστικά άλλων καιρών. Πάρκαρα απέναντι από τον Μαρινόπουλο ,γωνία Αθανασίου Διάκου. Βρήκα τα χτεσινά βήματά μου και τα σημείωσα εδώ.

Είναι παράξενο πώς χτες το βράδυ δυσκολεύτηκα να βρω τη διαδρομή στον χάρτη.Είχα κατά κάποιον τρόπο χαθεί  μέσα στις εικόνες της Ρεματιάς. Προσπαθώντας να την ακολουθήσω, ξεκινώντας χαμηλά από την οδό Αιγαίου με τους γιγάντιους ευκάλυπτους , ανέβαινα και κατέβαινα στην κοίτη της , την κρυφοκοίταζα πίσω από φράχτες και περιβόλια , πήρα τους δρόμους που θα με οδηγούσαν στο επόμενο προσβάσιμο σημείο της.Οι εντυπώσεις διεύρυναν τον χώρο και τον χρόνο - μαγεύτηκα.

Πρέπει να βρώ το όνομα - αν έχει - αυτής της αντιδιαβρωτικής και αντιπλυμμηρικής κατασκευής με τις πέτρινες απότομες βαθμίδες που συγκρατούνται από χοντρό κοτετσόσυρμα . Σφίγγω το χέρι του πρώτου που τις έφτιαξε και αυτών που αποφάσισαν να τις χρησιμοποιήσουν στη Ρεματιά. Πραγματικά .Τόσο όμορφες μου φαίνονται.

Ξαναπέρασα από το  τέρμα της οδού Λιβαδειάς εκεί που αριστερά υψώνεται ένα εφιαλτικό παρακμασμένο κτίριο ."Οίκος Ευγηρίας " διαβάζω και από τα παράθυρα διακρίνω ένα ανακάτεμα από σεντόνια και γερασμένα μέλη των ενοίκων.Όλα μοιάζουν στο όριο της εγκατάλειψης.

Εκεί αρχίζει και το υπέροχο πλάτωμα της Ρεματιάς ,κάτω από τον λόφο του Προφήτη Ηλία.Εκεί και η όμορφη σιδερένια γέφυρα που είναι πάνω στην προέκταση της οδού Αθ.Διάκου .Αν κάποτε θελήσω να ζωγραφίσω σαν τον Σεζάν εδώ θα έρθω. Σκαρφαλώνω και φωτογραφίζω το αγαπημένο κοκκινόχωμα .

Φτάνω στην εκκλησία όπου τελείται Λειτουργία .Πολύς κόσμος ακούει κατανυκτικά τη γενεαλογία του Ιώβ κάτω από τη μικρή νωπογραφία με το ζωηρό πρόσωπο του Αγίου .Θα ξανάρθω .Μια τελευταία ματιά στο δάσος της Ρεματιάς : τα πεύκα ! η φλούδα τους γκριζόμαυρη στα εκτεθημένα σημεία , κόκκινη ,ολόιδια με το χώμα τους στα προφυλαγμένα ,πιο τρυφερά μέρη της .

Αυτήν τη φορά κατεβαίνω την οδό Προφήτη Ηλία ,φωτογραφίζω τις Πασχαλιές μιας λευκής μονοκατοικίας ( δεκαετία του50;) και σταματώ στο σπίτι της επόμενης γωνίας το νούμερο 9. Ο δρόμος βγάζει στη Βάρναλη και σημειώνω στον χάρτη το φούρνο της γωνίας.

πρώτη μέρα

Δεν είμαι απ΄το Χαλάνδρι.Μεγάλωσα στην Αγία Παρασκευή τότε που οι δρόμοι ήταν από χώμα , η πλατεία Αγ.Ιωάννου ένα απλωτό οικόπεδο με καμπυλωτά, ψηλά πεύκα . Στη γωνία του δρόμου μας (Αθανασίου Διάκου) με τον ¨κεντρικό",την Αγ.Ιωάννου δηλαδή είχε καλαμιές ,ή ίσως και νάταν ένας παλιός φράχτης από καλάμια μπροστά από κάποια χαμόσπιτα .Έχω την αμυδρή ανάμνηση ότι εκεί, πίσω από τα καλάμια ,ζούσε μια μελαχροινή χοντρή γυναίκα που,αν τυχόν η ζωή μου έμοιαζε με παραμύθι,σίγουρα θα ήταν κάποια φριχτή μάγισσα: φτωχιά και στερημένη από ανθρώπινη ζεστασιά ποιός ξέρει πόσο επικίνδυνο θα ήταν το πέρασμα από το - χωμάτινο μάλλον-πεζοδρόμιο μπροστά απ΄τα καλάμια.Έτσι το απέφευγα κι αν καμμιά φορά έπρεπε να περάσω μόνη από το πλάι του οικοπέδου , περπατώντας δηλαδή πάνω στην Αθανασίου Διάκου , η ψυχή μου έτρεμε καθώς το σημείο αυτό ήταν πάντα σκιερό και περίεργα πιο υγρό από τα γύρω.

Δεν υπήρχαν πολλοί κάτοικοι τότε στην περιοχή ,έτσι πίστευα ότι τους γνώριζα ,τουλάχιστον εξ όψεως ,σχεδόν όλους.Αρκετοί μου φαίνονταν τρομακτικοί όμως προσπαθούσα να έχω πάντα την πεποίθηση ότι δεν θα με πείραζαν αν είμουν ένα ευγενικό και γενναίο κοριτσάκι.Γι αυτό και είχα πάντα στο νου μου ότι πρέπει να προσπαθώ , να προσπαθώ συνέχεια.

Τώρα τι σχέση έχουν όλ΄αυτά με το Χαλάνδρι ;
Στο Χαλάνδρι ζώ τα τελευταία 23 χρόνια.Εδώ μεγάλωσα τα παιδιά μου ,εδώ είναι το σπίτι μου ,στην οδό Αγίας Βαρβάρας δίπλα σχεδόν στο ομόνυμο εκκλησάκι .
Είναι βέβαια η άκρη του Δήμου , στα όριά του με το Νέο και το Παλιό Ψυχικό .

Οι παιδικές χαρές, ας πούμε , που συχναζα για αρκετά χρόνια ήταν στο Νέο Ψυχικό - και στη Φιλοθέη , όταν είχα διάθεση να προσφέρω κάτι παραπάνω. Έτσι το Χαλάνδρι δεν το γνωρίζω στ αλήθεια - καμμιά βόλτα ( με το ζόρι) για ψώνια στο κέντρο , το μόνο πραγματικό σημείο αναφοράς είναι ο Ευριπίδης ,το βιβλιοπωλείο . Εννοείται ότι σχετίζομαι με την άμεση γειτονιά μου , το δασάκι της εκκλησίας και τα μαγαζιά στην Αβάνα - άντε και με την ταβέρνα του Κίτσουλα- μέχρι εκεί.Τα τελευταία χρόνια απέκτησα έναν ακόμα δεσμό :νοίκιασα ένα εργαστήριο στην οδό Επτανήσου ,σχεδόν γωνία με Αποστολοπούλου. Ο χώρος έχει κάτι ιδιαίτερο - έτσι αν χρειαστεί να το αφήσω τώρα με την κρίση θα μου στοιχίσει πολύ. Παλιότερα ήταν μπακάλικο - ίσως πολύ παλιότερα ( πρέπει να μάθω κάτι και γι αυτό). Μέρος του οικοπέδου είναι άκτιστο και έχει μετατραπεί σε ζουγκλίτσα γύρω από 2-3 ελιές και μια τουλάχιστον αμυγδαλιά.Στο κέντρο υπάρχει ένα σφραγισμένο πηγάδι .Ρώτησα κάποτε τον ιδιοκτήτη και μου είπε ότι οδηγεί στο Αδριάνειο Υδραγωγείο.Νερό , αρχαίες στοές κάτω από εκεί που δούλευα τότε το έργο μου.Καλός οιωνός καλή συντροφιά ,έχω μαζί μου το παρελθόν!

  2. σημερινά ευρήματα .